Σπουδάζοντας στα μεγάλα οικονομικά πανεπιστήμια, μη έχοντας όμως την κατάλληλη προπαιδεία και προερχόμενος από μια κατά βάση τριτοκοσμική κοινωνία σαν αυτή στην οποία μεταλλάχτηκε μετά τον πόλεμο η γνήσια ελληνική αγροτική κοινωνία, φαίνεται ότι ξεχνά κανείς την πρακτική αριθμητική του δημοτικού και περιπλέκει τα πράγματα, σε μια προσπάθεια να εφαρμόσει τεχνικές που αφορούν σε περίπλοκα οικονομικά αντικείμενα και μοντέλα, πάνω σε πράγματα και καταστάσεις που ουδεμία σχέση έχουν με αυτά που έχει στο κουρκουτιασμένο μυαλό του. Αυτό είναι κλασικό σύνδρομο των νεόπλουτων είτε σε χρήμα, είτε σε ιδέες και γνώσεις, το οποίο ο πολύς κόσμος το λέει, πολύ απλά, κόμπλεξ ή ξιπασιά. Παρόμοια φαινόμενα παρουσιάστηκαν και στη μεταπολίτευση, όπου μεγάλο μέρος της νεολαίας αποστήθιζε αποσπάσματα από το «Κεφάλαιο», ή το «Κομουνιστικό Μανιφέστο», ή άλλα κείμενα θεωρητικών του μαρξισμού, του λενινισμού, ή ακόμη και του αναρχισμού. Παρουσιάστηκε, λοιπόν, κατά τη μεταπολίτευση, το φαινόμενο παιδιά ηλικίας 16 χρονών να πιπιλάνε, αντί για πιπίλες, το δίκιο του εργάτη, την υπεραξία της εργασίας, τη δικτατορία του προλεταριάτου και άλλες τέτοιες περίπλοκες έννοιες που σε καμία περίπτωση δεν εγνώριζαν, ούτε καν μπορούσαν να φανταστούν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες οι έννοιες αυτές θα μπορούσαν ίσως να γίνουν κατανοητές.
Παρόμοια φαινόμενα εμφανίζονται στους περισσότερους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Για να μην πλατειάζω, να αναφέρω και ένα παράδειγμα από το δικό μου χώρο, δηλαδή από το χώρο των Η/Υ. Δεν είναι καθόλου σπάνιο το φαινόμενο των πιτσιρικάδων που συζητούν περί Η/Υ, ανακατεύοντας ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί, με τέτοιο οίστρο και με τέτοιο ζήλο που κάποιος που δεν γνωρίζει το θέμα (όπως και οι ίδιοι) φαντάζεται ότι έχει απέναντί του γκουρού της επιστήμης των Η/Υ. Είναι η γνωστή «κουβέντα καφενείου» που περιλαμβάνει όλη τη γκάμα των επιστημών και των δεξιοτήτων, από την αμπελοφιλοσοφία μέχρι το ποδόσφαιρο. Όλοι έχουν από μια άποψη, και όσο μικρότερη είναι η επίγνωση των λεγομένων τους, τόσο πιο περίπλοκος γίνεται ο λόγος των ομιλούντων. Δεν είναι καθόλου σπάνιο να ακούω πιτσιρικάδες να συζητούν επί ώρες πράγματα που δεν κατέχουν διόλου, αραδιάζοντας ακατάπαυστα απίστευτες ανοησίες. Κλείνω με μια φράση από το χώρο του αυτοκινήτου: άμα μπείς στη στροφή με 150, το προσθιοκίνητο θα σε πετάξει έξω, ενώ το πισωκίνητο μπορείς να το «μαζέψεις». Πρόκειται για κουβέντα που δεν θα την ακούσεις από τον Ιαβέρη, ο οποίος ξέρει καλά ότι στη στροφή πρέπει να μπεις με 40, αλλά από πιτσιρικάδες που μάλιστα κάποιοι από αυτούς δεν έχουν πιάσει ποτέ τιμόνι στα χέρια τους.
Επιστρέφοντας λοιπόν στο θέμα μας, θα αναφερθώ σε ένα απόσπασμα από τη χθεσινή ζωοπανήγυρη του Πρετεντέρη (εκπομπή «Αναντροπή») στην οποία κάποια στιγμή αναφέρθηκε και το θέμα των ταξί. Πράγματι, εμφανίστηκε σε παράθυρο ο εκπρόσωπος των ταξιτζήδων και είχε μια κουβεντούλα με τον μικρονοϊκό Πρετεντέρη, ο οποίος σε κάθε λέξη του εκπροσώπου έλεγε «εντάξει, καταλάβαμε», με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνω Χριστό από αυτά που προσπαθούσε να αρθρώσει ο άνθρωπος, ενώ από την άλλη είχαμε τον Πεταλωτή, ο οποίος ή το έπαιζε βλάκας, ή είναι πραγματικά βλάκας, πράγμα που πολύ το φοβάμαι, αλλά το απεύχομαι γιατί δεν παύει να μετέχει στα υπουργικά συμβούλια και να συναποφασίζει για μας. Ειπώθηκαν αμέτρητες ανοησίες μέσα σε 5 λεπτά και η κατάληξη ήταν ένα μεγάλο αλαλούμ. Επειδή το θέμα της φορολόγησης των εσόδων είναι πράγματι ένας κυκεώνας, και επειδή ακόμη και αν πρέπει να φας ένα βόδι, πρέπει να το φας με το κουτάλι μια μπουκιά τη φορά, έχω να συνεισφέρω την απλή, ακόμη και απλοϊκή, άποψή μου στο θέμα των ταξί.
Λοιπόν, με το ταξί συμβαίνουν τα εξής: Είτε κάποιος έχει ταξί και το δουλεύει μοναχός του, είτε το έχει «συνεταιρικά» και το δουλεύει με κάποιον (ή κάποιους) άλλους, είτε το έχει, μόνος ή με κάποιους άλλους και χρησιμοποιεί και οδηγούς, ως υπαλλήλους, για να του αποφέρουν έσοδα. Λοιπόν, απλά πράγματα: Αν χρησιμοποιείς οδηγούς ως υπαλλήλους, πρέπει να ιδρύσεις εταιρεία και να ακολουθήσεις το φορολογικό των εταιρειών πληρώνοντας, βέβαια, και το αντίστοιχο κόστος (ΤΕΒΕ, πρόσληψη του εαυτού σου ως υπαλλήλου -εφόσον θέλεις να δουλεύεις το ταξί και ο ίδιος- κλπ). Αν το δουλεύεις μόνος ή με άλλον «συνέταιρο», τότε ο καθένας να έχει από μια ταμειακή και τα έξοδα τα μοιράζονται ανάλογα με τα χιλιόμετρα που κάνει ο καθένας. Δεν καταλαβαίνω την περιπλοκότητα του πράγματος. Η περιπλοκότητα είναι αποτέλεσμα δύο πραγμάτων: α) της ασύστολης ψευδολογίας των ιδιοκτητών ταξί που προσπαθούν να αποθησαυρίσουν τεράστιο πλούτο δουλεύοντας περίπου όσο δουλεύει ένας μέσος εργαζόμενος, και β) της απίστευτης ανοησίας των δημοσιογράφων και των πολιτικών που ανακατεύουν περίπλοκους οικονομικούς όρους προς μεγάλη ικανοποίηση των ταξιτζήδων που, φυσικά, μέσα από το αλαλούμ βγαίνουν ωφελημένοι. Όπως λέει και ο λαός: ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.
