Dr. SPAWK HITS AGAIN!

Η δουλειά μου στη διασύνδεση του awk με την MySQL φαίνεται ότι χαίρει εκτίμησης από τους διαχειριστές του awk community portal. Προστέθηκε ανακοίνωση στις 29 Αυγούστου 2009 σχετικά με το ανέβασμα του όλου project στο GoogleCode.

Thank you guys!

ΜΕΣΑ Ή ΕΞΩ;

Το ότι το φως δεν διαδίδεται ακαριαία, όπως επίσης και το γεγονός ότι η τροχιά που ακολουθεί επηρεάζεται από τα πεδία βαρύτητας είναι πράγματα που μπορεί να κλονίσουν τόσο τη λογική μας όσο και ευθυκρισία μας. Αυτό φυσικά το ψυχανεμίστηκαν πολλά φωτεινά μυαλά του προπερασμένου και του περασμένου αιώνα (Πουανκαρέ, Μάξγουελ, Μάικελσον κλπ) αλλά αυτός που κατέδειξε όλη τη σημασία της εμπλοκής των χαρακτηριστικών του φωτός στη λαθεμένη άποψη που έχουμε για τον κόσμο που μας περιβάλλει ήταν ο Αϊνστάιν ο οποίος συνόψισε τις θεωρίες του στην Ειδική και στη Γενική θεωρία της σχετικότητας.

Ακούστε όμως πώς σχετικές δεν είναι μόνο οι έννοιες της ταχύτητας, της μάζας και του χρόνου. Σχετικές είναι και άλλες έννοιες που συνυφαίνονται με την άποψη που έχουμε για τον κόσμο: Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μπορούμε και επιβιώνουμε σε έναν πλανήτη που είναι φτιαγμένος από πολύ πυκνό υλικό, τόσο πυκνό που το φως να μην μπορεί να ξεφύγει (όπως στις μαύρες τρύπες), αλλά όχι τόσο πυκνό ώστε το φως απλώς να ακολουθεί δορυφορικές, κλειστές τροχιές. Τι σημαίνει αυτό; Με απλά λόγια σημαίνει πως αν ανάψω έναν λέιζερ προβολέα και κατευθύνω την ακτίνα του σε "οριζόντια" κατεύθυνση, τότε αυτή η ακτίνα θα ακολουθήσει κλειστή τροχιά περιτρέχοντας έναν ολόκληρο μεσημβρινό και τελικά θα "φωτίσει" την πλάτη μου.

Ας ξεχάσουμε τώρα τον προβολέα και ας πούμε ότι απλώς ατενίζουμε τον "ορίζοντα". Τι θα βλέπουμε όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας; Δεδομένου ότι πάνω σ'αυτόν το παράξενο πλανήτη δεν υπάρχει απολύτως τίποτε άλλο, παρά μια λεία επιφάνεια, αυτό που θα δούμε σε όλες τις κατευθύνσεις θα είναι η πλάτη μας! Φυσικά και δεν έχουμε καμία αίσθηση της σφαιρικότητας του πλανήτη πάνω στον οποίο βρισκόμαστε, καθώς η αίσθησή μας για την "ευθεία" και το "επίπεδο" καθορίζεται ακριβώς από τις τροχιές που ακολουθούν οι φωτεινές γραμμές. Θα βρεθούμε λοιπόν στην ιδιόρρυθμη θέση να περιβαλλόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Ας το κάνουμε τώρα λίγο πιο απλό υποθέτοντας ότι είμαστε "κλεισμένοι" σε ένα δωμάτιο, καλύτερα σε μια μάντρα χωρίς οροφή. Ωραία λοιπόν, είμαστε κλεισμένοι μέσα στη μάντρα. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι κάποιος άλλος βρίσκεται "εκτός" μάντρας. Τι θα ατενίζει αυτός ο υποθετικός, "εκτός" μάντρας παρατηρητής, όπου κι αν στρέψει το βλέμμα του; Προφανώς θα βλέπει κι αυτός, όπως κι εμείς, κάποιο τμήμα της μάντρας. Άρα θα αισθάνεται κι αυτός μέσα στην ίδια μάντρα, από την εξωτερική της όμως (για εμάς) πλευρά. Ποιός είναι έξω και ποιός μέσα λοιπόν; Και τι θα γινόταν αν ο πλανήτης μας δεν είχε σχήμα σφαιρικό, αλλά ήταν π.χ. μια κορδέλα του Μέμπιους; Μεγάλο μπέρδεμα…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ: ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ!

Η Ελλάδα είναι ωραία ως σκηνικό, αλλά όχι ως παράσταση… Ένα από τα εκατοντάδες αποφθέγματα του Γιάννη Τσαρούχη. Πώς μου'ρθε τώρα στα καλά καθούμενα; Διάβαζα προχθές ένα βιβλιαράκι που είχε κυκλοφορήσει η "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" πριν αρκετό καιρό και αφορούσε στον Γιάννη Τσαρούχη· το βιβλιαράκι κοσμείται από αποφθέγματα του μεγάλου ζωγράφου, μ'άρεσε και το ξεσήκωσα.

Δεύτερον: δεν είναι στα καλά καθούμενα· σήμερα μου επέδωσαν κλήση για κατάθεση χωρίς όρκο, κοινώς κατηγορούμαι για συνέργεια σε πλαστογραφία, υπεξαίρεση σε βάρος του Δημοσίου κλπ. Πώς βρέθηκα μπλεγμένος; Ούτε που ξέρω. Το μόνο που γνωρίζω καλά είναι ότι δεν έχω πλαστογραφήσει ούτε κουπόνι σε παιδικό πάρτι, και φυσικά: Όχι απλώς δεν έχω υπεξαιρέσει δραχμή σε βάρος του Δημοσίου, αλλά έχω εξοικονομήσει με τη δουλειά μου, εγώ όπως και άλλοι συνάδελφοι, πολλά εκατομμύρια ευρώ υπέρ των ταμείων του Δήμου Θεσσαλονίκης. Εγώ δε, προσωπικά, έχω πολλές φορές ζημιωθεί ηθικά, προσωπικά και οικονομικά προς το συμφέρον του Δημοσίου. Πολύ κακώς, όπως φαίνεται…

Θα τα πούμε στα δικαστήρια

ΟΙ ΣΩΡΕΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Παρακολυθώντας στα δελτία ειδήσεων τον Γουσέιν Μπολτ να καταρρίπτει όλα τα ρεκόρ στα σπριντ (100 και 200μ.) ήρθαν πάλι στο νου μου οι σωρείτες, αυτά τα εκπληκτικά φιλοσοφικά ερωτήματα που κάνουν το νου του ανθρώπου να σαλεύει. Γνωστά λοιπόν από την αρχαία Ελλάδα τα επιχειρήματα των φιλοσόφων που ονομάστηκα σωρείτες λόγω του προβλήματος του "σωρού" που λέει: Αν έχω ένα σπυρί σιτάρι, τότε έχω ένα σπυρί σιτάρι. Αν έχω δυο σπυριά σιτάρι, τότε έχω δυο σπυριά σιτάρι κοκ. Κάποια στιγμή, όμως, παύει το μέτρημα και απλώς έχω ένα σωρό από σπυριά σιτάρι. Πού ακριβώς γίνεται αυτή η αλλαγή, στα πόσα σπυριά παύει κανείς να μετρά και μετατρέπει τα διακριτά σπυριά σιτάρι σε σωρό, δεν είναι κάτι που μπορεί τεθεί ρητά, μπορεί να γίνει στα έξι σπυριά, στα επτά, άλλος μπορεί να μετράει μέχρι τα δέκα κλπ. Το πρόβλημα λοιπόν αυτό είναι ένας "σωρείτης" δηλαδή ένα από τα προβλήματα που θέτουν ένα πολύ περίπλοκο φιλοσοφικό ζήτημα.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ένα αυτοκίνητο έχει πια παλιώσει. Ας πούμε ότι είναι 25 ετών και έχουν σαπίσει πολλές από τις λαμαρίνες του, οι προφυλακτήρες του σε πολλά σημεία είναι σκουριασμένοι, η μηχανή του χάνει από παντού λάδια και νερά. Για ένα τέτοιο αυτοκίνητο μπορούμε να πούμε λοιπόν με σιγουριά ότι ο καιρός και η χρήση το έχουν κάνει σαράβαλο. Καλά ως εδώ. Ας αρχίσουμε τώρα να γυρνάμε τις μέρες προς τα πίσω να δούμε πότε ακριβώς το αυτοκίνητό μας εδραίωσε τον τίτλο του ως σαράβαλου λόγω πολυκαιρίας. Πάμε λοιπόν μια μέρα πίσω. Να ήταν άραγε χθες το αμάξι μας ένα αυτοκίνητο που δεν θα το λέγαμε σαράβαλο; Φυσικά όχι! Ας πάμε λοιπόν πιο πίσω, ας πούμε ότι πάμε άλλη μια μέρα πίσω. Μήπως προχθές το αυτοκίνητό μας ήταν σε άλλη κατάσταση; Μα φυσικά όχι, πάλι σαράβαλο ήταν, δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα μέσα στις τελευταιες δυο μέρες.

Γυρνάμε λοιπόν αρκετούς μήνες πίσω, ας πούμε ότι πάμε τρεις μήνες πίσω. Πάλι τα ίδια· σαράβαλο… Τι να κάνουμε τώρα; Να μια καλή ιδέα: Αν πάμε το χρόνο πολύ πολύ πίσω, ας πούμε 24 χρόνια πίσω; Τι έχουμε τότε; Να ένα ολοκαίνουριο αυτοκίνητο! Ωραία, βρήκαμε λοιπόν μια άκρη. Αν γυρίσουμε αρκετά πίσω μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι το αμάξι μας δεν ήταν το σαράβαλο που είναι σήμερα. Ωραία, ωραία. Ας αρχίσουμε τώρα να πηγαίνουμε μπρος, κάπου θα βρούμε την άκρη, δεν μπορεί. Αφού το 1985 το αμάξι μας ήταν οπωσδήποτε ένα κανούριο αυτοκίνητο και αφού σήμερα το αμαξάκι μας είναι οπωσδήποτε ένα σαράβαλο, κάπου εκεί ανάμεσα θα τη βρούμε τη άκρη· κάπου θα υπάρχει μια μέρα στην οποία θα μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι το αμάξι μας είναι ένα σαράβαλο, αλλά χθες όχι, χθες ήταν ένα αυτοκίνητο που δεν μπορούσες να το πεις σαράβαλο. Παλιό, μπορεί, μεταχειρισμένο ίσως. Σαράβαλο όμως όχι. Έτσι δεν είναι;

Ε, λοιπόν δεν είναι έτσι. Αν παίξουμε λίγο μ'αυτές τις ιδέες θα ανακαλύψουμε γρήγορα ότι ενώ στα δύο άκρα έχουμε δύο σαφώς καθορισμένες καταστάσεις (κανούριο, σαράβαλο) είναι αδύνατον να εντοπίσουμε επακριβώς τη στιγμή που γίνεται η μετάβαση από τη μια κατάσταση στην άλλη. Όχι σε επίπεδο ημέρας, ούτε καν σε επίπεδο μήνα ή ακόμη και χρονιάς δεν μπορούμε να εντοπίσουμε την περίοδο της αλλαγής. Παράξενο δεν είναι; Λοιπόν, μ'αυτά και μ'αυτά, με τούτα και με τ'άλλα, ο γίγας της σκέψης, ο Δημόκριτος, έφτασε να μας πει 2000 χρόνια πριν την ανακάλυψη του ατόμου ότι η ύλη αποτελείται από άτομα, ενώ άλλοι πιο σύγχρονοι διατύπωσαν τις σύγχρονες θεωρίες της αβεβαιότητας και της κβανοτμηχανικής και άλλοι έφτασαν να πούν ακόμη και ότι ο χρόνος δεν μπορεί να είναι συνεχής, δεν μπορεί να τσουλάει ομαλά, αλλά κάνει μικρά μικρά πηδηματιάκια (τικ τικ τικ…) δηλαδή φτάσαμε να συζητάμε ότι μια συνεχής ροή του χρόνου θα πρέπει να αποκλειστεί, ο χρόνος πρέπει να είναι κι αυτός κβαντισμένος!

Είναι φοβεροί λοιπόν αυτοί οι σωρείτες. Σταματάει το μυαλό του ανθρώπου. Εγώ προσωπικά, ενώ πολλές φορές τους φέρνω στο μυαλό μου, έχω πάψει εδώ και πολλά χρόνια να προσπαθώ να τους καταλάβω. Δεν έβγαλα άκρη τότε που το μυαλό μου ήταν ξυράφι, τώρα θα βγάλω; Ας τα σκεφτούν οι νεότεροι αυτά. Εγώ το μόνο που θέλω να πω σήμερα, είναι πού θα φτάσει πια αυτό το ρεκόρ των εκατό μέτρων; Σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να φτάσει ας πούμε στο ένα δευτερόλεπτο. Πραγματικά, δεν θα βρείτε κανέναν να σας πει ότι μπορεί κάποτε ένας άνθρωπος να τρέξει τα 100μ. σε 1 δευτερόλεπτο. Άρα κάπου υπάρχει κάποιο όριο. Να το ψάξουμε; Μπα, χαμένος κόπος. Δεν πρόκειται ποτέ να βρείτε και να πείτε με σιγουριά ότι το όριο ταχύτητας του ανθρώπου για τα 100μ. είναι 5, 6 ή 7 δευτερόλεπτα.

Το 1962, όταν ο άνθρωπος έτρεξε για πρώτη φορά τα 100μ. σε 10 δευτερόλπετα βρέθηκαν κάποιοι αφελείς να πουν ότι αυτό το ρεκόρ δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεραστεί. Δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να εκφέρει με σιγουριά μια τέτοια άποψη. Να σήμερα που ο Μπολτ έριξε το ρεκόρ στα 9.58 και ίσως σε λίγα χρόνια ο ίδιος, ή κάποιος άλλος, να το κάνει 9 δευτερόλεπτα. Ένα είναι σίγουρο: ποτέ δεν θα μπορέσουμε να πούμε ότι το τάδε ή το δείνα ρεκόρ δεν πρόκειται να σπάσει ποτέ! Πάντα θα υπάρχει το ενδεχόμενο να σπάσει κάποιος το οποιοδήποτε ρεκόρ, αυτό είναι τόσο σίγουρο όσο και το ότι ο άνθρωπος δεν πρόκειται να κάνει τα 100μ. σε ένα δευτερόλεπτο. Παράξενο, ακατανόητο, αλλά φαίνεται ότι μας διαφεύγουν ακόμη πολλά πράγματα για τον τρόπο που τα πράγματα λειτουργούν, ενώ η σκέψη μας μοιάζει να είναι περιορισμένη σε μια μόνο προβολή μιας πολυδιάστατης πραγματικότητας…

SQL Powered AWK

Για όσους έχουν σχέση με την επιστήμη των Η/Υ, δουλεύουν σε Linux πλατφόρμες με MySQL databases και αγαπούν τον awk, έχω να τους προτείνω το καταπληκτικό εργαλείο που έφτιαξα με τα χεράκια μου δουλεύοντας σαν ροντβάιλερ από το 2006 και το ονόμασα SPAWK (SQL Powered AWK). Μπορεί να σας φαίνομαι λίγο επηρμένος, αλλά στ'αρχίδια μου, γιατί το προϊόν το παρέχω τζάμπα. Λοιπόν, use it or loose it!

ΔΙΠΛΟ-ΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ο Λευτέρης Ζαγορίτης δήλωσε τις προάλλες ότι η Νέα Δημοκρατία τηρεί τα λογιστικά της με διπλογραφικό λογισιτικό σύστημα οπότε δεν μπορεί να εμπλέκεται σε κανένα οικονομικό σκάνδαλο. Διπλο–γραφικός που είσαι ρε Ζαγορίτη…

ALLEGRO ENERGICO

Δεν θυμάμαι πού ακριβώς αφήσαμε το νήμα της μουσικής, αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Απ'όπου και να πιάσουμε τη συνέχεια, σίγουρα κάπου θα μας βγάλει. Λοιπόν, να μην το ξεχάσω: ψάξτε να βρείτε το βιβλίο του Θεοδωράκη "Ανατομία της Μουσικής". Εγώ το είχα ξεσκίσει, αλλά το έχω χαμένο και δεν το ξαναβρήκα· όλα αυτά που λέμε εδώ, και πολλά-πολλά παραπάνω είναι εκεί μέσα!

Να πιάσω σήμερα ένα άλλο θέμα που έχει να κάνει με την λαθεμένη άποψη που έχουμε γύρω από τη μουσική παιδεία και εκπαίδευση. Ακούω πολλές φορές, συνήθως από εφήβους, φράσεις του στιλ: αυτός είναι πολύ καλός κιθαρίστας σου λέω, έχει πάει και σε Ωδείο, ρε μαλάκα! Ακούω επίσης κάποιες φορές ότι οι Deep Purple (μπορεί να κάνω λάθος στο συγκρότημα, αλλά δεν έχει σημασία) έπαιξαν με τη συμφωνική του Λονδίνου! πράγμα που σημαίνει δηλαδή ότι είναι τόοοοσο καλοί. Λοιπόν, με μια κουβέντα: όλα αυτά είναι μαλακίες! Χέστηκα αν ο τάδε κιθαρίστας έχει πάει στο ωδείο ή όχι. Χέστηκα δε πολύ περισσότερο αν έπαιξαν οι Deep Purple ή οι Rolling Stones με τη συμφωνική του Λονδίνιου ή με τη φιλαρμονική του Βερολίνου. Όλα αυτά είναι κομπλεξισμοί και ματαιοδοξίες και θα το αποδείξω ευθύς αμέσως.

Τι σημαίνει πηγαίνω στο ωδείο; Σημαίνει ότι παρακολουθώ σπουδές μουσικής, συνήθως μαθαίνοντας κάποιο όργανο. Ωραία. Μαθαίνω λοιπόν νότες, εξασκούμαι στο όργανο που συνήθως κάποιοι άλλοι έχουν διαλέξει για μένα και περνάν τα χρόνια και δίνω και ένα κάρο λεφτά για όργανα και δίδακτρα. Μαθαίνω όμως μουσική; Λοιπόν, όχι απαραίτητα! Όπως και το ότι πάω στο σχολείο δεν σημαίνει ότι θα αγαπήσω το θέατρο ή τη λογοτεχνία, ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με το ωδείο. Δεν σημαίνει ότι όποιος έχει πάει σε ωδείο έχει κατακτήσει ή έχει αγαπήσει τη μουσική· και το αντίστροφο βέβαια: υπάρχουν αμέτρητοι εξαιρετικοί μουσικοί που δεν έχουν περάσει ούτε έξω από κανένα ωδείο. Περίτρανη απόδειξη, όλοι αυτοί οι βαλκάνιοι που παίζουν απίστευτες μουσικές, οι τσιγγάνοι με τα βιολιά τους και οι ισπανοί με τους φοβερούς κιθαρίστες! Να μην πιάσουμε τους μαύρους της πρώιμης τζαζ και τους κιθαρίστες των μπλουζ (λέω της πρώιμης, γιατί πλέον οι μουσικοί της τζαζ συνήθως έχουν και τις σπουδές τους σε κάποιο ωδείο). Μήπως αν πάω στο ωδείο θα παίξω καλύτερη κιθάρα από τον Τζάνκο Ράινχαρτ ή καλύτερο βιολί από τον Στεφάν Γκραπέλι;

Αυτά που λέμε εδώ δεν ισχύουν μόνο για τη μουσική, ισχύουν σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης πνευματικής και άλλης δραστηριότητας. Ούτε ο Αϊνστάιν είχε τις φοβερές σπουδές όταν συνέλαβε τη σχετικότητα, ούτε ο Χάμπλ είχε χίλια πτυχία όταν συνειδοτοποίησε ότι υπάρχουν αμέτρητοι γαλαξίες στο σύμπαν, ούτε φυσικά ο Ραμανούγιαν σπούδασε αριθμοθεωρία σε κανένα ιδιαίτερο σχολείο, αλλά τα προβλήματα που έθεσε αποτελούν ακόμη και σήμερα το απαύγασμα της θεωρίας των αριθμών (για τους αμύητους στα μαθηματικά να πούμε ότι η θεωρία των αριθμών είναι από τα πιο στριφνά πεδία της μαθηματικής επιστήμης)· ο άνθρωπος δεν είχε πάει ούτε σχολείο!

Λοιπόν, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Σήμερα οι επιστήμες, τα γράμματα, οι τέχνες και η μουσική έχουν προχωρήσει πολύ πέρα από τα όρια που γνώριζε ο άνθρωπος πριν από 100-200 ή και 1000 και 2000 χρόνια. Αυτό δεν χρειάζεται ανάλυση, αυτό λέγεται πρόοδος και είναι κάτι με το οποίο ο άνθρωπος μοιάζει να έχει συμβιβαστεί. Πέρα από τα συναισθήματα και την ίδια τη ζωή που δεν μπορούμε να τα διαβάσουμε σε κανένα βιβλίο, ούτε μπορεί κάποιος άλλος να τα ζήσει για μας και να μας τα δώσει έτοιμα, όλα τα υπόλοιπα κουβαλάνε πλέον μια τεράστια παράδοση που δυστυχώς ή ευτυχώς πρέπει κάποιος να την κατέχει για να μπορέσει να συλλάβει όχι μόνο την ουσία αλλά ακόμη κι αυτά τα ίδια τα πράγματα.

Ας γίνω όμως πιο σαφής. Αν υποθέσουμε ότι γεννιέται σήμερα ένας άνθρωπος και δεν μαθαίνει γραφή και ανάγνωση. Για τούτον τον άνθρωπο ένα βιβλίο είναι απλώς και μόνο ένα πακέτο μουτζουρωμένο χαρτί. Μπορεί να κρατά στα χέρια του τη "Μεγάλη Χίμαιρα" του Καραγάτση, αλλά αυτό δεν του λέει τίποτα. Δεν ξέρει να διαβάζει, επομένως είτε κρατάει το "Δόκτορ Ζιβάγκο" είτε το "Χρυσό Οδηγό" είναι ένα και το αυτό. Για την ακρίβεια, το ίδιο θα του έκανε ακόμη κι αν κράταγε ένα τούβλο ή οποιοδήποτε άλλο μη χρηστικό αντικείμενο. Το ίδιο ισχύει και με μένα τον ίδιο. Δεν γνωρίζω ρωσικά, επομένως ένα βιβλίο γραμμένο στα ρωσικά, ενώ για έναν ρώσο μπορεί να κρύβει αμύθητους θησαυρούς, για μένα είναι γράμμα κενό! Λοιπόν, όσο πιο πολλά γνωρίζει κανείς σήμερα τόσο μεγαλύτερα τα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει και τόσο περισσότερα πράγματα μπορεί να νιώσει και να ευχαριστηθεί. Πώς να ακούσω μια συμφωνία και την ευχαριστηθώ, όταν δεν καταλαβαίνω ντιπ από αυτά που ακούω; Είτε μου βάλεις μια συμφωνία του Ντβόρζακ είτε ένα βαλς του Στράους το μόνο που ακούω είναι "κλασική μουσική". Φυσικά και δεν έχει κανένα νόημα έτσι να ακούει κανείς μουσική. Πρέπει κάποιος να μάθει να ακούει, κι αυτό δεν είναι τόσο εύκολο.

Ας κάνουμε μια παράκαμψη, ένα διάλειμα, να παίξουμε λίγο σκάκι, ή μπριτζ, κανένα τάβλι, καμιά πρέφα μήπως; Ή κανένα μπουρλότο; Τι, δεν ξέρετε πρέφα; Ούτε μπουρλότο; Τίποτα από τα παραπάνω; Μόνο μπιρίμπα; Δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να παίξουμε μπιρίμπα. Βαριέμαι να πετάω φύλλα, αυτό δεν είναι παιχνίδι είναι σκότωμα χρόνου. Θυμάμαι, σε ένα βιβλίο είχα διαβάσει για τον Καζαντζάκη που περνώντας έξω από ένα καφενείο είδε τους ανθρώπους που κάθονταν άπραγοι και σκοτώναν την ώρα τους και δεν άντεξε: Δώστε μου λίγο από το χρόνο σας βρε ρεμπεσκέδες, έχω τόσα πολλά να κάνω! Δίκιο είχε ο άνθρωπος. Δώστε μου χρόνο να σας δώσω αριστουργήματα. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή, άδικη. Πόσα πράγματα χάνουμε λοιπόν μη γνωρίζοντας, έτσω αυτά τα παιχνίδια; Πολλές φορές περνάω ατελείωτες ώρες μελετώντας μια καλή παρτίδα σκάκι. Τελιώνοντας τη μελέτη και χορτασμένος από το μεγαλείο της σκέψης των μεγάλων σκακιστών, σκέφτομαι πάντα: ε ρε και μην ήξερα σκάκι, τί θα έχανα… Τα μεγάλα πλούτη και οι θησαυροί είναι κρυμμένα στην κουλτούρα, στα βιβλία, στα θέατρα στη μουσική! Και είναι δωρεάν, και φτάνουν για όλους μας, είναι κρίμα να τα αφήνουμε να πάνε χαμένα…

Φτάνουμε σιγά σιγά στην ουσία της κουβέντας μας. Τι σημαίνει πρέπει να μάθω να ακούω τη μουσική; Πώς μπορεί κάποιος να μάθει να ακούει τη μουσική; Μην βιαστείτε να απαντήσετε ότι πρέπει να πάει κάποιος στο ωδείο ή σε κάποια άλλη σχολή. Δεν είναι μάλλον θέμα σχολής. Το να μάθει ν'ακούει κανείς συνεπάγεται ατελείωτες ώρες τριβής με τη μουσική και οπωσδήποτε σωστή καθοδήγηση, όχι απαραίτητα από εξειδικευμένους δασκάλους, αλλά μέσα από τηλεόραση, ραδιόφωνο κλπ. Και αυτό εννοώ όταν λέω ότι δεν έχουμε μουσική παιδεία στη χώρα μας. Τρελαίνομαι για τις μπάντες, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να ακούσω καμιά φιλαρμονική ούτε μπορώ να πάω να σταθώ δίπλα στην τούμπα και να παρατηρώ πώς ο τουμπίστας θέτει με τρόπο αδιαμφισβήτητο τις μπάσες νότες που φτιάχνουν την τόσο στέρεα βάση πάνω στην οποία θα πατήσει το όποιο γοργό εμβατήριο ή κάποιο περιδινούμενο βαλς;

Στον πολιτισμένο κόσμο οι άνθρωποι έχουν τουλάχιστον τις ευκαρίες. Μπορεί κάποιος να πάει να ακούσει τις πρόβες τις φιλαρμονικής της Βιένης, όπως μπορεί τις Κυριακές να πηγαίνει στα πάρκα και να ακούει τη μπάντα του Δήμου και αν θέλει να συμμετέχει. Μπορώ να ανοίξω την τηλεόραση και να παρακολουθήσω τα "κοντσέρτα για νέους" ή άλλα μαθήματα από ανθρώπους που κατέχουν τη μουσική (την οποιαδήποτε μουσική) και όχι να ψάχνομαι με τυχάρπαστους δασκάλους σε ωδεία που πολλές φορές δεν αγαπούν ούτε οι ίδιοι τη μουσική. Πώς είναι δυνατόν να "διδάσκεις" πιάνο σε παιδιά, αλλά να μην ξέρεις ο ίδιος πού παν'τα τέσσερα και να μην ακούς ο ίδιος μουσική; Κάπου πάσχουν τα πράγματα εδώ στην Ελλάδα και αυτό με θλίβει. Ένα "Τρίτο Πρόγραμμα" κάνει κάτι στο ραδιόφωνο, αλλά τα τελευταία χρόνια βλέπω ότι εκφυλίζεται κι αυτό (νομίζω επί Χατζηδάκι άρχισε η φθορά· τώρα, εδώ που τα λέμε, γάμησα "Λιλιπούπολη" και μαλακίες).

Μια φορά θυμάμαι παρακολουθούσα στο FM100 του Δήμου Θεσσαλονίκης το Χρήστο Δόκαλη σε μια συνέντευξη που έπαιρνε από τον Χιούμπιν Μέτα. Μιλάμε για μαέστρο κάτσε καλά! Ο καημένος ο Δόκαλης λοιπόν, καλό παιδί κατά τα άλλα, αλλά δεν έχει ιδέα από μουσική. Τον ρώταγε λοιπόν διάφορα ανούσια πράγματα, αλλά άξιζε τον κόπο βέβαια να ακούει κανείς τις απαντήσεις του Μέτα, γιατί προσπερνώντας τις ερωτήσεις κατάφερνε να δίνει συναρπαστικές απαντήσεις. Κάποια στιγμή λοιπόν και αφού το τριγύριζε πολλή ώρα, του λέει ο Δόκαλης: Καλά βρε μαέστρο, δεν νιώθετε ποτέ την ανάγκη να κάνετε κι εσείς ένα διάλειμα; Να παίξετε κανένα βαλς, κανένα ταγκό, να χαρείτε λίγο κι εσείς κι ο κόσμος που σας ακούει να νιώσει λίγο πιο ευχάριστα; Θυμάμαι ότι σ'αυτήν την απίστευτη ερώτηση ο Μέτα κώλωσε. Τα'χασε ο άνθρωπος. Τι να πει; Πώς να απαντήσει; Πόσο βλάκας μπορεί να είναι κανείς; Αλλά δεν φταίει ο Χρήστος, του δώσανε μια δουλειά, την πήρε! Τρέχα τώρα εσύ να βρεις κανάλι να ακούσεις μουσική ή καμιά συνέντευξη της προκοπής.

Να πω κι ένα άλλο για κλείσω για σήμερα γιατί έχω και δουλειές, γορτάζω κιόλας ρε γαμώτο. Είχε έρθει πριν από χρόνια ο Σγούρος για να τον τιμήσει ο Δήμος Θεσσαλονίκης. Η εκδήλωση γίνεται στο Ναυτικό Όμιλο και ο Σγούρος κάθεται στο πιάνο και μαγεύει τους πάντες, δηλαδή όχι ακριβώς τους πάντες, αλλά αυτούς που ξέρουν να ακούν μουσική. Κάνει λοιπόν παύση ανάμεσα στα δύο μέρη μιας σονάτας και, όπως συνηθίζεται εδώ στην Ελλάδα, ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα. Ο Σγούρος περιμένει στωικά να τελειώσουν για συνεχίσει με το δεύτερο μέρος, αλλά τελειώνοντας τα χειροκροτήματα, σηκώνεται ο δήμαρχος (ο Κοσμόπουλος ήταν τότε) και με το βαρύ του παρουσιαστικό και το γενικότερο σοβαροφανές στιλ που όντως διέθετε κατευθύνεται προς τον πιανίστα και ξεκινά την τελετή απονομής του βραβείου κλπ. Τι να κάνει το παιδί, έμεινε σύξυλο! Κι εμείς το ίδιο. Κρίμα, χάσαμε μια δυο ώρες με έναν από τους καλύτερους πιανίστες του κόσμου…

συνεχίζεται…

ΠΕΡΙΚ(Λ)ΟΠΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ

Στις 11/08/2009 ο νομάρχης Θεσσαλονίκης, κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης μου έστειλε ευχετήρια κάρτα για την επερχόμενη ονομαστική μου εορτή. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, απλώς, λόγω του ότι διετέλεσα προϊστάμενος διεύθυνσης σε δημόσια υπηρεσία, φαίνεται ότι είμαι ακόμη καταχωρημένος σε κάποια σχετική λίστα δημοσίων σχέσεων της νομαρχίας. Λοιπόν, τον ευχαριστώ πολύ που με θυμάται κάθε χρόνο, να είναι καλά ο άνθρωπος, αλλά είναι δυνατόν, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, να στέλνει η νομαρχία χιλιάδες ευχετήριες κάρτες; Τι σκατά περιστολή των δημοσίων δαπανών είναι αυτή που εφαρμόζετε ρε παλληκάρια; Να τη χέσω την κάρτα σου ρε Παναγιώτη αν είναι να την πληρώνω χρυσή με ΕΤΑΚ και έκακτη εισφορά! Χρόνια σου πολλά και σε σένα και του χρόνου σοφότερος.

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΘΩΡΑΚΙΣΗ (ΣΙ)ΚΤΙΡΙΩΝ

Ρε τί είναι πάλι αυτή κανούρια αλητεία με την ενεργειακή θωράκιση των κτιρίων; Καλά, βρήκατε πέντε τεχνοκράτες να σας πουν ότι ένα κτίριο χωρίς καλή μόνωση κοστίζει κάτι παραπάνω σε ενέργεια και σε ρύπους. Δεν χρειαζόταν να ρωτήσετε τους τεχνοκράτες. Κάθε άνθρωπος με λίγο νιονιό το ξέρει και το καταλαβαίνει αυτό. Αυτό που θα έπρεπε να ρωτήσετε τους τεχνοκράτες είναι: Πόσο θα κοστίσει σε ενέργεια, σε ρύπους και σε σκουπίδι, να θωρακίσουμε όλα αυτά τα παλαιά κτίρια; Πόσο θα κοστίσει να διπλασιάσουμε τα τζάμια των κτιρίων αυτών; Εννοείται, τα παλιά θα τα πετάξουμε! Πόσο κοστίζει να αλλάξουν τα κουφώματα και να μπουν κανούρια, πλαστικά, αλουμίνια και μαλακίες. Πόσο θα κοστίσουν σε ενέργεια και πόσο μεγάλη σπατάλη θα είναι για το περιβάλλον να καταναλώσουμε εκατομμύρια τόνους Heraklith και άλλα επικίνδυνα και υπερτοξικά μονωτικά υλικά;

Ρωτήστε τους ακόμη πόσο υγιεινά είναι τα κτίρια "κουτιά" που δεν αναπνέουν από πουθενά. Ρωτήστε τους επίσης και πόσα λεφτά θα τζιράρετε γιατί αυτό είναι που σας ενδιαφέρει στο τέλος τέλος. Μην κρύβεστε ρε κουφάλες. Βγείτε και πείτε, καθαρά και αντρίκια: Θέλουμε να βγάλουμε φράγκα, να "κινηθεί" η αγορά, να φάμε από τα ψίχουλα και τα ψίχουλα πρέπει να είναι πολλά. Βρήκαμε τρόπο να σας τα αρπάξουμε πάλι, γιατί δεν μας φτάνουν αυτές οι έρημες οι βουλευτικές ψωρο-αποζημιώσεις που παίρνουμε. Πού να βγούμε με 10.000€ το μήνα; Πώς να συντηρήσουμε τις βιλίτσες μας, τα εξοχικά μας, τα τζιπ μας, τις Mercedes και τα σκάφη των 40 ποδών; Πώς να σπουδάσουμε τα παιδάκια μας; Ξέρεις πόσο κοστίζει να σπουδάζεις ένα παιδί στο London Scholl of Economics και το άλλο στο Smith's; Κι ο ξενιτεμός, πώς τον αντέχεις; Και τα ταξίδια πήγαιν'έλα, αχ, μαύρη πίκρα σου λέω… Ξέρεις, ρε, τι θυσίες θέλει να γίνεις βουλευτής να βολευτείς; Α, ρε μην τους λυπάστε. Παιδιά, να αρπάξουμε από μια μαγκούρα ο καθένας, ένα καδρόνι, μια τσάπα, και οι σιδεροσωλήνες κάνουν δουλειά, ό,τι σας βρίσκεται τέλος πάντων, και να τους ρίξουμε ένα χέρι ξύλο μπας και γλιτώσουμε από τις συμμορίες. Αυτοί στην τελική θα μας γαμήσουν και κυριολεκτικά!

ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟΣ; ΓΑΜΗΣΤΕ ΤΟΝ!

Νέα αρπαχτή με τα τέλη κυκλοφορίας! 'Εχω ένα HONDA Civic 1400 cc, μοντέλο 1991 (από τα πρώτα καταλυτικά). Το συντηρώ άριστα (έχω αλλάξει και καταλύτη ρε κουφάλες) και εκπέμπει ελάχιστους ρύπους και πάντως πολύ λιγότερους από τα τεράστια άχρηστα τζιποειδή σαν αυτά που αρέσκεται να ξιπάζεται ο Βουλγαράκης και οι όμοιοί του. Γιατί πρέπει να πληρώσω πρόστιμο γιαυτό; Γιατί με βάζετε να πληρώσω επιπλέον 200€ για το αυτοκινητάκι μου που το κράτησα όλα αυτά τα χρόνια σε άριστη κατάσταση με πολύ κόπο και άλλη τόση αγάπη για το περιβάλλον;

Δεν είναι, ξέρετε, από τσιγκουνιά που δεν πήρα καινούριο αυτοκίνητο όλα αυτά τα χρόνια, αλλά απλώς επειδή δεν χρειάζεται να επιβαρύνω με ένα επιπλέον τεχνολογικό σκουπίδι τον έρημο τον πλανήτη· αντίθετα, θεωρώ πολυτέλεια το γεγονός ότι έχω έστω αυτό το αυτοκίνητο και ντρέπομαι γιαυτό. Οι Κινέζοι και οι Ινδοί δεν έχουν αυτοκίνητα, απλώς δεν γίνεται να έχουν· τώρα λόγω φτώχειας, μεθαύριο απλώς γιατί δεν φτάνουν τα υλικά και τα καύσιμα. Αντί λοιπόν να μας βάζετε να αγοράσουμε καινούρια αυτοκίνητα για να εξυπηρετήσετε τους φίλους σας τους εμπόρους και να βγάλετε και ένα σωρό λεφτά από τις μεταβιβάσεις, τα τέλη ταξινόμησης και όλες αυτές τις αηδίες, κοιτάξτε ρε αλήτες λίγα χρόνια μπροστά να δείτε τι χάλι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Άει σιχτίρ επιτέλους, αρχίδια!

ΦΥΛΟ-ΣΟΦΙΕΣ

Οι γυναίκες, βουτηγμένες σε μια σύβραση από ορμόνες και φερομόνες, συνωμοτούν ακατάπαυστα. Το διακύβευμα; Συνήθως ένας άντρας, δηλαδή μια μεγαααααααάλη κουράδα.