Στη νέα γραμματική του γυμνασίου πληροφορήθηκα ότι πλέον ο κανόνας του τελικού "ν" αλλάζει και πάλι. Ο κανόνας, μετά τις γλωσσικές μεταρρυθμίσεις της δημοτικής είχε διαμορφωθεί ως εξής:
Τελικό "ν" προστίθεται όταν η λέξη που ακολουθεί αρχίζει με φωνήεν, ή με "κ", "π", "τ", "ξ", "ψ", "μπ", "ντ".
Ο κανόνας αυτός φαινόταν καλός, αλλά είχε προβλήματα. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
- Κλείνω την πόρτα και όχι κλείνω τη πόρτα (ξεκινάει με "π").
- Έχω δύο δρόμους μπροστά μου, ο ένας δείχνει καλός και ο άλλος κακός. Προφανώς θα πρέπει να ακολουθήσω τον καλό και όχι …να ακολουθήσω το καλό (ξεκινάει με "κ").
- Πήδηξα το μαντρότοιχο και όχι πήδηξα τον μαντρότοιχο (ξεκινάει με "μ").
- …ακολουθώντας το ρου της ιστορίας και όχι …ακολουθώντας τον ρου της ιστορίας (ξεκινάει με "ρ")
- Έχω δύο αξιωματικούς για απόλυση, ο ένας είναι μάχιμος, ο άλλος γραφιάς. Ποιόν να απολύσω; Να απολύσω το μάχιμο και όχι …να απολύσω τον μάχιμο (ξεκινάει με "μ").
Εκτός από τα δυο πρώτα παραδείγματα, τα υπόλοιπα τρία καταδεικνύουν προβλήματα που ενυπάρχουν στον κανόνα όπως αυτός είχε διαμορφωθεί μέχρι χθες. Ο κανόνας έρχεται τώρα να «διορθωθεί» με την εξής προσθήκη:
Τελικό "ν" προστίθεται και στις περιπτώσεις που η λέξη που ακολουθεί είναι κύριο όνομα αρσενικού γένους, π.χ. κάλεσα τον Χρήστο και όχι κάλεσα το Χρήστο.
Προφανώς, η προσθήκη αυτή θεραπεύει κάποιες από τις παθογένειες του προηγουμένου κανόνα, αλλά όχι αυτές που καταδείξαμε στα παραδείγματα. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι, όπως συμβαίνει με τους νόμους του Ελληνικού κράτους, έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τους κανόνες της γραμματικής: γίνονται βεβιασμένες λανθασμένες ενέργειες που ακολουθούνται από ακόμη πιο λανθασμένες διορθωτικές κινήσεις κοκ.
