Μεζεδάκια γουόκ
-
Μια και χτες είχαμε άρθρο για τη γουόκ ατζέντα, ή, πιο ταιριαστά με το
πρότυπο της ελληνικής, την ατζέντα γουόκ, λέω να συνεχίσω και στο
πολυσυλλεκτικό άρ...
Πριν από 6 ώρες
Πέμπτη 28 Απριλίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
τι ωραία ευχή ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλέεις τώρα καλή μου
ΑπάντησηΔιαγραφήπέρα από τα όρια της ύπαρξης.
Στις νουθεσίες των καιρών αδιάφορη ,
αγέρωχη , γαλήνια.
Οι μνήμες μας θα σε συνοδέψουν στοργικά
καθώς , πατώντας πάνω στο πέλαγο ,
θα βάζεις πλώρη για το τελευταίο ταξίδι
http://www.youtube.com/watch?v=6Mdlt9uNHhA
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ταξίδι άγνωστη. Τόσο γνωστοί όλοι μας...
Πάνο, χίλια ευχαριστώ για το post!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάλυψες με λιτό και συγκινητικό τρόπο (έτσι όπως το ήθελα) το γεγονός που δεν μπόρεσα λόγω πίεσης χρόνου και συναισθηματικής φόρτισης να καλύψω εγώ.
Ακόμα θυμάμαι τη χαρά που έκανε όταν της είχες πει πόσο πολύ σου άρεσε ο καφές που έφτιαχνε.
Μπούλα, theo και Γιαννάκο, ευχαριστώ και σας για τα ζεστά σας λόγια.
Η κυρά Αποστολία θα χαιρόταν πολύ αν σας είχε γνωρίσει, άσχετα αν παράλληλα θα μ' έπρηζε να προσπαθήσω να σας καλέσω όλους μαζί στο σπίτι της για μια βραδιά με μικρασιάτικες συνταγές .
Γνήσια μικρασιάτισσα.
Να είστε όλοι καλά
Chrismos, και γω το ίδιο, θα ήθελα να τη γνώριζα (νομίζω την είχα δει μια φορά, είναι μόνο αίσθηση; δεν ξέρω) αλλά τι περίεργο, αισθάνομαι να την γνωρίζω καλά, σχεδόν τη θυμάμαι ...
ΑπάντησηΔιαγραφή....... ξέρω ότι είσαι δυνατός
ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ
Ακόμα ζεις, καλή μου εσύ, γριά μου μητέρα.
να με, λοιπόν ... σε χαιρετάω από καρδιάς.
Πάνω απ' τη στέγη σου να λάμπει κάθε εσπέρα
η χρυσαφένια εκείνη αχτίνα της σπλαχνιάς.
Μου γράφουν, λέει, πως μου πικραίνεσαι - έλα, πες το.
για σε σαράκι την καρδιά σου ροκανά.
Με το παλιό, ξεθωριασμένο σου ζακέτο
έξω στη στράτα βγαίνεις, λέει, συχνά - πυκνά.
Μες στο σκοτάδι μοναχή σου, λένε μου ότι
καυγάδες σκέφτεσαι, φωνές στα καπηλειά,
ότι καρφώνουν στην καρδιά κάποιου προδότη
μακρύ μαχαίρι με λεπίδα θαλασσιά.
Τίποτα τέτοιο ... Μη μου σκας. Γαλήνια κοίμου.
Ένας κακός βραχνάς μονάχα είν' όλο αυτό.
λες νάχω γίνει τόσο μέθυσος, καλή μου,
που να πεθάνω δίχως νάρθω να σε δώ ;
Όχι, μητέρα. ίδια στοργή με δένει ακόμα
και σα γιατρειά μου, όλο ονειρεύομαι ναρθώ
στο πατρικό, το χαμηλό, παλιό μας δώμα
να σ' ανταμώσω όσο πιο γρήγορα μπορώ.
Όταν θ' ανθήσουνε στον κήπο μας, κει πέρα,
αλαφροσάλευτα κλωνάρια εαρινά,
θα ξαναρθώ. Μα να προσέχεις πια, μητέρα,
μη με ξυπνάς τόσο νωρίς τα πρωινά.
Για ό,τι ανεκπλήρωτο έχει μείνει, ας είναι ειρήνη,
ειρήνη στα όνειρα που χάθηκαν, αλλοί.
Τώρα, μητέρα, μοναχά τη λησμοσύνη
ζητάει ο γιός σου που απελπίστη νέος πολύ.
Κι ώ, μη ζητήσεις να μου μάθεις τώρα πάλι
την προσευχή που δε χωράει μου στην καρδιά.
φέγγος για μένα και βοήθεια δεν είν' άλλη
εξόν, μητέρα, απ' τη δικιά σου τη ματιά.
Αυτά, λοιπόν. κι απ' την καρδιά σου πέταξέ τον
τον κρύφιο σάρακα για με, που σε πονά.
με το παλιό σου το ίδιο εκείνο το ζακέτο
έξω στη στράτα μην πετιέσαι έτσι συχνά.
1924, Σεργκέη Γεσένιν, απόδοση Γιάννη Ρίτσου