Διάβαζα στο περίφημο βιβλίο του Karl Fogel που πραγματεύεται θέματα ανοιχτού λογισμικού το εξής περιστατικό: Σ'ένα τεράστιο project ανοικτού κώδικα (Emacs, version 19) συμμετείχε κάποιος που έκανε πάντα σωστές παρατηρήσεις, είχε πάντα περίφημες ιδέες, διάβαζε ενδελεχώς κάθε νέα γραμμή κώδικα και έστελνε διορθώσεις σε άριστο κώδικα· τα κείμενά του ήταν επίσης άψογα και σοφά δίνοντας την εντύπωση πεπειραμένου προγραμματιστή, αλλά και ανθρώπου με τεράστια πείρα στη διαχείριση μεγάλων έργων (στο βιβλίο παρατίθενται κάποια εκπληκτικά αποσπάσματα από τα γραπτά του). Ο τύπος ήταν ιδιοφυία, αλλά δεν έτυχε κανείς να τον γνωρίζει προσωπικά, παρόλο που όλοι οι συμμετέχοντες συζητούσαν γι'αυτόν. Το project τελείωσε (ποτέ δεν τελειώνουν αυτά, αλλά τέλος πάντων, έφτασε σ'εκείνο το σημείο που πλέον οι βελτιώσεις και οι διορθώσεις προχωράνε με ρυθμό χελώνας), και ο τύπος χάθηκε.
Κάποια στιγμή, στα πλαίσια σχεδιασμού άλλου τεράστιου project από κάποια εταιρεία του μεγέθους της Google ή της Intel, προτάθηκε από κάποιους που είχαν συμμετάσχει στο προηγούμενο project και είχαν εντυπωσιαστεί από τις εξαιρετικές ικανότητες του ιδιοφυούς ανωνύμου, να του κάνουν πρόταση να εργαστεί στην εταιρεία και να συντονίσει το project. Προσπάθησαν λοιπόν να έρθουν σε επαφή με τον τύπο ρωτώντας τον (μέσω e–mail πάντα) σε ποια εταιρεία εργάζεται και αν ενδιαφέρεται για κάτι καλύτερο. Η απάντηση ήταν: "Δεν εργάζομαι σε εταιρεία". Ακολούθησαν άλλα e–mails με ερωτήσεις του στιλ: "Σε ποιό πανεπιστήμιο διδάσκετε" κλπ. Και η απάντηση: "Μένω με τους γονείς μου, είμαι 13 χρονών"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου