ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΙ ΧΥΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ

Τελείωσε χθες η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2011. Τουλάχιστον έτσι νομίζω, γιατί κατά τις 12:00 με πήρε ο ύπνος. Κατάφερα, πάντως, να ακούσω τις ομιλίες των Βενιζέλου, Κακλαμάνη, Καρατζαφέρη, Αλέκας, Παγκάλου, Σαμαρά και Ραγκούση. Στο Γιωργάκη κοιμήθηκα… Μη νομίζετε ότι καθόμουν και άκουγα προσεκτικά. Όχι, δεν είμαι λοβοτομημένος, ούτε θέλω να πάθω καμιά εγκεφαλική δηλητηρίαση. Διάβαζα το Linux Format και έριχνα και μια ματιά στο χαζοκούτι. Δύο επισημάνσεις έχω να κάνω μόνο. Η πρώτη έχει να κάνει με το Βενιζέλο. Για λύπηση ήταν· από τη στιγμή που ακόμη και αυτός δεινός ρήτορας άρχισε να επιδίδεται σε ακατάσχετη παπαρολογία, νομίζω ότι δεν έχουμε κανένα μέλλον ως χώρα. Τα ψωμιά μας τελειώνουν σύντομα. Δεύτερον: Ο Ραγκούσης. Αυτός ο άνθρωπος είναι πραγματικά η προσωποποίηση της ανοησίας και της απόλυτης κενότητας. Πέρα από το γεγονός ότι η λαμαρινιένια λάμψη του (πα)Πάριου πολιτικού έχει αρχίσει να θολώνει, παρατήρησα ότι πήρε να χάνει και το χάρισμα της απρόσκοπτης μπουρδολογίας. Ο λόγος του παρουσιάζει, πλέον, διακοπές, ενώ ο άνθρωπος μας είχε συνηθίσει στα «γεμίσματα» τραβώντας τις λέξεις, λες και τα στοιχεία της γλώσσας είναι βρακολάστιχα. Πραγματικά, σ'αυτό το ταλέντο μόνο ο Χρυσοχοΐδης τον παραβγαίνει, αλλά όπως σας είπα, βλέπω ότι τώρα τελευταία έχει πάθει κάποιο είδος κλακάζ στο τραμπολίνο της αμετροέπειας στο οποίο κατείχε μέχρι πρότινος την πρώτη θέση. Νομίζω ότι τα συμπτώματα ξεκίνησαν μετά την παπάρα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Είναι, βέβαια, σε όλους γνωστό ότι η αυτοπεποίθηση μπορεί να κάνει ακόμη και τον πιο κενό πολιτικό να φαντάζει και να συμπεριφέρεται ως εθνοσωτήρας· στην πολιτική το πρώτο καθήκον είναι να πείσεις τον εαυτό σου ότι αξίζεις πολύ περισσότερο απ'όσο όλοι οι άλλοι μαζί. Το να πείσεις τους άλλους είναι το δεύτερο. Τέλος πάντων. Τι είπε όμως στην ομιλία του το (πα)Πάριο πρώην δημαρχίδιο και νυν πρωθυπουργός εσωτερικού; Ε, δεν θα το πιστέψετε, αλλά ναι, πάλι αναφέρθηκε στον Καλλικράτη και στις φοβερές μεταρρυθμίσεις που γίνονται στη χώρα η οποία περνάει, όπως είπε, στην μετά ΚΕΠ εποχή! Ουάου! Ανακάτεψε πάλι λίγο από διαύγεια και λίγες πρέζες από ηλεκτρονική διακυβέρνηση (όπως λέει και η Βέφα: αλεύρι όσο πάρει) και τόνισε το γεγονός ότι πάνω από 150.000 αποφάσεις έχουν ήδη αναρτηθεί στο διαδίκτυο από πάνω από 200 φορείς. Εδώ ακριβώς, λοιπόν, θέλω να εντοπίσω την κριτική μου και να επισημάνω τους κινδύνους που εγκυμονεί η ημιμάθεια των φαντασμένων.

Τι έγινε λοιπόν, κ. Ραγκούση, που αναρτήθηκαν όλες αυτές οι αρλούμπες στο διαδίκτυο; Εκτός και αν πιστεύεις ότι οι αποφάσεις και οι εγκύκλιοι που αναρτήθηκαν είναι τόσο σημαντικές ώστε να γεμίζουν τους servers και τα κανάλια του διαδικτύου αφήνοντας λιγότερο χώρο για λογοτεχνία, επιστήμες και πολιτισμό γενικότερα. Μήπως νομίζεις ότι το να έχω διαθέσιμη σε πρώτη ζήτηση την απόφαση αλλαγής κλιμακίου κάποιου υπαλλήλου του ΙΚΑ είναι τόσο σημαντική πληροφορία, ώστε να πρέπει να κατέχει δεσπόζουσα θέση στις αναζητήσεις μου σχετικά με το ΙΚΑ; Η υπόθεση μου θυμίζει τα σκουπίδια, τις χωματερές, τους ΧΥΤΑ, τους ΧΥΤΥ και το κακό συναπάντημα της Ελλάδας με τον 21ο αιώνα. Πράγματι, όπως ακριβώς δεν μπορούν υπουργοί, δήμαρχοι, νομάρχες και πάσης φύσεως πολιτευόμενα αθύρματα να διαχειριστούν όπως πρέπει το θέμα των απορριμμάτων, γιατί απλώς δεν έχουν ιδέα για τη διαχείριση των απορριμμάτων, έτσι ακριβώς πορεύονται και στα θέματα της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Το έτερο μεγάλο αλαλούμ στην εφαρμογή της πληροφορικής μαγειρεύεται μεθοδικά από τον άλλο σεφ της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τον Ανδρέα Λοβέρδο. Αυτός συνηθίζει να κοτσάρει και τον παλαιολιθικό όρο «μηχανοργάνωση», τον οποίο ο Ραγκούσης τον αποφεύγει, χρησιμοποιώντας το βαρύγδουπο και οπωσδήποτε πιο πιασάρικο «ηλεκτρονική διακυβέρνηση». Μάλιστα, ο Λοβέρδος, διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους ότι αν δεν γίνει το ένα ή το άλλο, αυτός θα παραιτηθεί. Το γιατί δεν έχει παραιτηθεί μέχρι τώρα, αυτό δεν το ξέρω να σας το πω, ούτε και το βρήκα ανηρτημένο κάπου στο διαδίκτυο.

Λοιπόν, κύριοι, το θέμα των σκουπιδιών, είτε πρόκειται για πραγματικά, χειροπιαστά, δυσώδη απορρίμματα, είτε πρόκειται για άχρηστες πληροφορίες, δεν λύνεται με το να ανοίγεις παντού σταθμούς μεταφόρτωσης, ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ και να φορτώνεις τον ευρύτερο δημόσιο τομέα με άχρηστους servers και ευρυζωνικές συνδέσεις που μεταφέρουν ανοησίες σε υπερυψηλές ταχύτητες. Μας φτάνει το σκουπίδι που μπαινοβγαίνει στα σπίτια μας από πάσης φύσεως μαστρωπούς και διαφθορείς που εκμεταλλεύονται την (προς το παρόν) ελευθερία του διαδικτύου είτε για να ικανοποιήσουν τα αρρωστημένα βίτσια τους, είτε για να γεμίσουν τις βρώμικες τσέπες τους με ακόμη πιο βρώμικο χρήμα. Δεν χρειάζεται να συνεισφέρουμε κι εμείς ως Δήμος την ανοησία μας. Για να διαχειριστείς το σκουπίδι το πρώτο σου μέλημα πρέπει να είναι να μην το παράγεις. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται δεύτερα. Όσους ΧΥΤΑ και ΧΥΤΥ κι αν κάνετε δεν πρόκειται να λύσετε το πρόβλημα των σκουπιδιών αν δεν καταφέρετε να μειώσετε σε ελάχιστο κλάσμα τη σημερινή απίστευτη σκουπιδοπαραγωγή. Για να το κάνεις, βέβαια, αυτό δεν χρειάζεσαι ούτε ΧΥΤΑ, ούτε ΧΥΤΥ, ούτε σταθμούς μεταφόρτωσης. Αυτό που χρειάζεσαι είναι πολύ απλούστερο και πολύ πιο φθηνό: χρειάζεσαι ΠΑΙΔΕΙΑ. Πρέπει να μάθεις από μικρό το παιδί να μην δημιουργεί σκουπίδια, να ανακυκλώνει, να κομποστοποιεί, να επαναχρησιμοποιεί. Το ίδιο και στην πληροφορία. Πρέπει να μάθεις πρώτα εσύ ο ίδιος στο συμμάζεμα της αρλούμπας και κατόπιν να μάθεις το παιδί να έχει λόγο μεστό και να προβαίνει σε ακόμη πιο μεστά έργα. Παιδεία χρειάζεται, κύριοι, όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν. Και δυστυχώς αυτή, η παιδεία, είναι που νοσεί πιο βαριά σ' αυτή τη χώρα. Και η θεραπεία δεν είναι, φυσικά, οι διαδραστικοί πίνακες και η συσσώρευση άχρηστων «γνωσιακών» μορίων σε «τράπεζες γνώσης» όπως αρέσκεται να πιπιλάει η κ. Διαμαντοπούλου και η ορντινάτσα της κ. Χριστοφιλοπούλου. Η παιδεία χρειάζεται ανθρώπους, χρειάζεται δασκάλους, χρειάζεται στοχαστές, χρειάζεται φιλοσόφους και εργάτες του πνεύματος και της διανόησης. Και δυστυχώς φαίνεται ότι αυτοί μας τελείωσαν. Δυστυχώς…