ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΧΗΜΕΙΕΣ

Στη νέα γραμματική του γυμνασίου πληροφορήθηκα ότι πλέον ο κανόνας του τελικού "ν" αλλάζει και πάλι. Ο κανόνας, μετά τις γλωσσικές μεταρρυθμίσεις της δημοτικής είχε διαμορφωθεί ως εξής:

Τελικό "ν" προστίθεται όταν η λέξη που ακολουθεί αρχίζει με φωνήεν, ή με "κ", "π", "τ", "ξ", "ψ", "μπ", "ντ".

Ο κανόνας αυτός φαινόταν καλός, αλλά είχε προβλήματα. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

• Κλείνω την πόρτα και όχι κλείνω τη πόρτα (ξεκινάει με "π").
• Έχω δύο δρόμους μπροστά μου, ο ένας δείχνει καλός και ο άλλος κακός. Προφανώς θα πρέπει να ακολουθήσω τον καλό και όχι …να ακολουθήσω το καλό (ξεκινάει με "κ").
• Πήδηξα το μαντρότοιχο και όχι πήδηξα τον μαντρότοιχο (ξεκινάει με "μ").
• 
…ακολουθώντας το ρου της ιστορίας και όχι …ακολουθώντας τον ρου της ιστορίας (ξεκινάει με "ρ")
• Έχω δύο αξιωματικούς για απόλυση, ο ένας είναι μάχιμος, ο άλλος γραφιάς. Ποιόν να απολύσω; Να απολύσω το μάχιμο και όχι …να απολύσω τον μάχιμο (ξεκινάει με "μ").

Εκτός από τα δυο πρώτα παραδείγματα, τα υπόλοιπα τρία καταδεικνύουν προβλήματα που ενυπάρχουν στον κανόνα όπως αυτός είχε διαμορφωθεί μέχρι χθες. Ο κανόνας έρχεται τώρα να «διορθωθεί» με την εξής προσθήκη:

Τελικό "ν" προστίθεται και στις περιπτώσεις που η λέξη που ακολουθεί είναι κύριο όνομα αρσενικού γένους, π.χ. κάλεσα τον Χρήστο και όχι κάλεσα το Χρήστο.

Προφανώς, η προσθήκη αυτή θεραπεύει κάποιες από τις παθογένειες του προηγουμένου κανόνα, αλλά όχι αυτές που καταδείξαμε στα παραδείγματα. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι, όπως συμβαίνει με τους νόμους του Ελληνικού κράτους, έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τους κανόνες της γραμματικής: γίνονται βεβιασμένες λανθασμένες ενέργειες που ακολουθούνται από ακόμη πιο λανθασμένες διορθωτικές κινήσεις κοκ.

ΟΣΑ ΔΕΝ ΠΙΑΝΟΥΝ ΤΑ ΜΜΕ

Η Αρλέτα ξανά στο Βόλο 4 χρόνια «μετά».

Άργησα λίγο, αλλά είναι ενδιαφέρον:

«…Η σημερινή κρίση, για την οποία όλοι συζητάμε, δε ξεκίνησε πριν δυο-τρία χρόνια. Ξεκίνησε από τη «μεταπολίτευση» του 1821!. Από εκείνη τη «μεταπολίτευση»!. Εγώ αγαπώ τα σπίτια και έχω χτίσει ένα σπίτι, άσχετα αν δεν το έχω πια. Όταν χτίζεις ένα σπίτι, το κυριότερο πράγμα που θα του βάλεις είναι τα θεμέλια. Αν δε του βάλεις καλά θεμέλια, το σπίτι θα έχει πάντα προβλήματα. Κάθε λίγο και λιγάκι θα θέλει επισκευές, και μάλιστα χοντρές. Το να το βάψεις είναι εύκολο, το να του βάλεις κουφώματα είναι εύκολο. Το να του φτιάξεις τα θεμέλια είναι σχεδόν αδύνατο. Πρέπει να το γκρεμίσεις και να το ξαναχτίσεις από την αρχή.
Ένα κράτος, λοιπόν, είναι πολύ δύσκολο να γκρεμιστεί. Κι εμείς, όταν γκρεμίστηκε το κράτος μας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – όπως άλλωστε και στον Α’ Παγκόσμιο – δεν πήραμε την ευκαιρία να το ξαναχτίσουμε. Ήμασταν πολύ απασχολημένοι με το να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας και να στέλνουμε στην εξορία την καλύτερη μερίδα της νεολαίας!. Θεωρώ ότι τότε χάθηκε μία γενιά, η οποία βγήκε πικρή, καθημαγμένη, τραυματισμένη και η οποία ουδέποτε δικαιώθηκε. Και δε μιλάω μόνο για τους αριστερούς, μιλάω για όλους. Γιατί κανείς δεν έχει δικαίωμα να καπηλεύεται αυτά τα πράγματα!.
Τώρα προσπαθούν να φτιάξουν την αλυσίδα ενός «ποδηλάτου» εν κινήσει… Ενώ αν το σταματήσει κάποιος για 5 λεπτά, θα μπορέσει η αλυσίδα να ξεκινήσει σωστά. Πώς σταματάει όμως ένα κράτος; Ένα κράτος δεν μπορεί να σταματήσει. Και νομίζω ότι δεν καταλαβαίνουμε τι θα πει «σταματάει» το κράτος. Δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αν από την επόμενη μέρα δεν υπάρχει, όχι το 30-40% του μισθού αλλά τίποτα. Κάποιοι βέβαια μπορεί να έχουν μια καβάντζα και να τα βγάλουν πέρα. Αυτοί όμως που δεν έχουν τι θα κάνουν; Και είναι πολλοί αυτοί που δεν έχουν. Δεν καταλαβαίνουν, λοιπόν, ότι το μόνο που μας μένει είναι να βοηθήσουμε – και κυρίως οι πολιτικοί – αυτό το άμοιρο κράτος να φτάσει σε κάποιο βιώσιμο επίπεδο, την ώρα που κινείται ακόμα!.
Οι πολιτικοί, αυτοί που ακόμα και σήμερα δείχνουν να μην έχουν καταλάβει τίποτα απ όσα συμβαίνουν γύρω τους!..
Να κάνω μια πρόταση; Όποιος βάζει από εδώ και πέρα υποψηφιότητα για οποιαδήποτε δημόσια θέση στην Ελλάδα, πρέπει να τηρεί τρεις κανόνες: να στέλνει τα παιδιά του σε δημόσια σχολεία, να πηγαίνει σε δημόσια νοσοκομεία, και να κυκλοφορεί με τα μέσα μαζικής μεταφοράς!!.»

Διαβάστε το σχετικό άρθρο στο www.anapiria.gr:

13 Ιουνίου – Η Αρλέτα ξανά στο Βόλο 4 χρόνια «μετά» για τα άτομα με αναπηρία

ΓΙΑΤΙ Η ΙΣΠΑΝΙΑ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ειδοποιός διαφορά: τα γραφεία στην Ισπανία είναι τακτοποιημένα.

ΠΕΝΙΑ ΤΕΧΝΑΣ ΚΑΤΕΡΓΑΖΕΤΑΙ

Τα νέα φλάουτα που προτείνει η Κονομισιόν  εν όψει της επερχόμενης πτώχευσης.

Ο ΜΗ ΧΟΙΡΟΣ ΒΕΛΤΙΣΤΟΣ

Εκλογές έρχονται και λέω να καταθέσω την άποψή μου για τους εκλεκτούς που επιθυμούν τόσο να παρατείνουν όσο μπορούν την εξουσία που ήδη κατέχουν, όσο και να εξασφαλίσουν για μια τετραετία ακόμη τους παχυλούς μισθούς που λυμαίνονται από το υστέρημα των ανέργων και των αστέγων που δημιούργησαν επιμελώς από το 1974 και εδώ. Βεβαίως, είναι και η διασφάλιση της επιπλέον σύνταξης που θα τους χαρίσει καλά γεράματα σε αντίθεση με τις στρατιές των χαμηλοσυνταξιούχων των οποίων τα ασφάλιστρα έπαιξαν οι ίδιοι σε τοξικά και άλλα ομόλογα νομίμως, βεβαίως, αλλά με παπαρονόμους που οι ίδιοι ψήφισαν επιμελώς όλα τα προηγούμενα χρόνια, ενώ δεν έδειξαν ούτε στο ελάχιστο την ίδια επιμέλεια στη διασφάλιση της διαφάνειας και της ορθολογικής λειτουργίας του κράτους.

Η άποψή μου λοιπόν έχει ως εξής: πρόκειται για ανθρώπους που έχουν μεγάλο ταλέντο στην κοροϊδία όλων ημών, καθώς επίσης και στην ακατάσχετη παπαρολογία. Κι αν ρωτήσετε πώς γίνεται να μην υπάρχει ούτε ένας σωστός από δαύτους, θα σας απαντήσω ότι είναι μάλλον απίθανο ένας από μας, που δεν διαθέτει, όμως, τα παραπάνω ταλέντα, να ανέβει τόσο ψηλά στα σκαλοπάτια της εξουσίας. Εδώ, οι ελεεινοί συνδικαλιστές στο χώρο εργασίας μου παλεύουν για μια θεσούλα στο φτωχό συνδικαλιστικό στερέωμα και γίνονται μάχες μέχρι θανάτου, πού να τη βγάλεις καθαρή για κάτι παραπάνω· κι έχει μεγάλο δρόμο μέχρι να φτάσει κανείς στα βουλευτικά έδρανα…