Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας τα τελευταία χρόνια, μου έχει γίνει πια πεποίθηση ότι δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να αναστραφεί το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου. Πράγματι, μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο, η χώρα παρουσίαζε εικόνα ολικής καταστροφής. Ήταν μια πικρή, αλλά καλή ευκαιρία να κάνει η Ελλάδα μια καινούρια αρχή, και κάπως έτσι έγινε, καθώς κατά τη δεκαετία του 1950 έγιναν πολλά και σημαντικά βήματα με τη οικονομική βοήθεια που καλώς ή κακώς μας δόθηκε μέσω του σχεδίου Μάρσαλ. Ενδεικτικά αναφέρω την κατασκευή πολλών υδροηλεκτρικών και θερμοηλεκτρικών της ΔΕΗ, τα νοσοκομεία ΑΧΕΠΑ και Παπανικολάου, την κατασκευή και ανακατασκευή του οδικού δικτύου από την εταιρεία Foundation κλπ.
Βεβαίως, η χώρα συνέχισε να αιμορραγεί, καθώς μεγάλο μέρος του πληθυσμού ξενιτεύτηκε στη Γερμανία, τη Ρωσία, την Αμερική και την Αυστραλία, ενώ σημαντικοί άνθρωποι διανοούμενοι, και απλοί πολίτες του μόχθου μετοίκησαν στους «νέους παρθενώνες» του Κανελλόπουλου, καθώς έτυχε να έχουν αριστερές ή προδευτικές απόψεις. Ενώ, λοιπόν, ο ανθός του ελληνικού λαού έκανε «διακοπές» στα ξερονήσια, ή διασκορπιζόταν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα (να μην ξεχνάμε και τον αιματηρό πόλεμο της Κορέας), ο Κ. Καραμανλής Α', ως υπουργός δημοσίων έργων, ήδη αρχίζει να προδιαγράφει το ζοφερό μέλλον, μέσα από μια καταστροφική «αναπτυξιακή» πολιτική που βασίστηκε σε βλάχικες κουτοπονηριές με κορυφαίο το νόμο της αντιπαροχής, μέσω του οποίου ξεκίνησε η βίαια μετάλλαξη της υγιούς αγροτικής ελληνικής κουλτούρας και κοινωνίας σε έναν νεοαστικού τύπου υπανάπτυκτο ιδεολογικό και οικονομικό νεοπλουτισμό. Η πορεία προς την καταστροφή είχε ήδη αρχίσει να βάζει τα θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομήθηκε η σημερινή κρίση που σαρώνει όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας: κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική αποσάθρωση, ανύπαρκτα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, διαλυμένη παιδεία και ένα κατεστραμμένο σύστημα υγείας και κοινωνικής ασφάλισης.
Παρόλα αυτά, κατά τη δεκαετία του 1950, υπήρχε ακόμη ελπίδα τα πράγματα να πάρουν μιαν άλλη τροπή. Πράγματι, ακόμη και στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, θυμάμαι ότι τα πράγματα με κάποιον μαγικό τρόπο λειτουργούσαν ακόμη, έστω και μέσα από τη στρεβλή πολιτική της δεξιάς και της επταετίας. Ο κόσμος είχε αρχίσει να δημιουργεί μια νέα κουλτούρα, η γενιά του πολυτεχνείου είχε οράματα, ενώ η δικιά μου γενιά βίωσε το 1981 μια πρωτοφανή για τη χώρα μας έκρηξη δημοκρατίας και αλλαγής με τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές. Εκεί ακριβώς έγιναν τα μοιραία λάθη που κατέστησαν πλέον μη αναστρέψιμη την πορεία της Ελλάδας προς την ολοκληρωτική καταστροφή προς την οποία βαδίζει ολοταχώς τα τελευταία 30 χρόνια. Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία φάνηκε καθαρά, ότι δεν αρκεί να κερδίσει κανείς τη δημοκρατία και την ελευθερία. Ο ελληνικός λαός, αυτός ο λαός που δεκαετίες ολόκληρες ζούσε με το όραμα της αλλαγής, αποδείχτηκε τελείως ανώριμος να διαχειριστεί την ελευθερία και τη δημοκρατία που στερήθηκε ήδη από την εποχή της τουρκοκρατίας.
Οι κινήσεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα -μιλάω για τον «Καλλικράτη», την απογραφή, τις αποδείξεις στα περίπτερα, το «άνοιγμα» των κλειστών επαγγελμάτων, το ξεπούλημα της ΔΕΗ κλπ-, όχι απλώς δεν πρόκειται να φέρουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα, αλλά επιδεινώνουν δραστικά την κατάσταση, καθώς το γραφειοκρατικό χάος και το γενικευμένο μπάχαλο των τελευταίων 30 και πλέον ετών δεν είναι δυνατόν να διορθωθεί. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να αλλάξουν δραστικά οι δομές και οι λειτουργίες του κράτους, και αυτό είναι κάτι που μόνο με ολοκληρωτικές μεθόδους μπορεί πλέον να επιτευχθεί. Πράγματι, μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που λειτουργεί υπό το κράτος μιας ανεξάρτητης (όσο είναι ανεξάρτητη) δικαιοσύνης δεν μπορεί να αλλάξει σχεδόν τίποτα. Τα περισσότερα από τα δεινά που ταλανίζουν σήμερα την Ελλάδα είναι, δυστυχώς, με βαρύτατη ευθύνη όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, θεσμοθετημένα, νομοθετημένα και, πολλές φορές, συνταγματικά κατοχυρωμένα. Μόνο πραξικοπηματικές πρακτικές μπορούν πλέον να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα· και επειδή κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να γίνει στα πλαίσια μιας συνταγματικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (όσο είναι συνταγματική, κοινοβουλευτική και δημοκρατία), το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρακολουθούμε άπραγοι και σιωπηλοί το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου. Αντίο Ελλάδα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου