Το ότι το φως δεν διαδίδεται ακαριαία, όπως επίσης και το γεγονός ότι η τροχιά που ακολουθεί επηρεάζεται από τα πεδία βαρύτητας είναι πράγματα που μπορεί να κλονίσουν τόσο τη λογική μας όσο και ευθυκρισία μας. Αυτό φυσικά το ψυχανεμίστηκαν πολλά φωτεινά μυαλά του προπερασμένου και του περασμένου αιώνα (Πουανκαρέ, Μάξγουελ, Μάικελσον κλπ) αλλά αυτός που κατέδειξε όλη τη σημασία της εμπλοκής των χαρακτηριστικών του φωτός στη λαθεμένη άποψη που έχουμε για τον κόσμο που μας περιβάλλει ήταν ο Αϊνστάιν ο οποίος συνόψισε τις θεωρίες του στην Ειδική και στη Γενική θεωρία της σχετικότητας.
Ακούστε όμως πώς σχετικές δεν είναι μόνο οι έννοιες της ταχύτητας, της μάζας και του χρόνου. Σχετικές είναι και άλλες έννοιες που συνυφαίνονται με την άποψη που έχουμε για τον κόσμο: Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μπορούμε και επιβιώνουμε σε έναν πλανήτη που είναι φτιαγμένος από πολύ πυκνό υλικό, τόσο πυκνό που το φως να μην μπορεί να ξεφύγει (όπως στις μαύρες τρύπες), αλλά όχι τόσο πυκνό ώστε το φως απλώς να ακολουθεί δορυφορικές, κλειστές τροχιές. Τι σημαίνει αυτό; Με απλά λόγια σημαίνει πως αν ανάψω έναν λέιζερ προβολέα και κατευθύνω την ακτίνα του σε "οριζόντια" κατεύθυνση, τότε αυτή η ακτίνα θα ακολουθήσει κλειστή τροχιά περιτρέχοντας έναν ολόκληρο μεσημβρινό και τελικά θα "φωτίσει" την πλάτη μου.
Ας ξεχάσουμε τώρα τον προβολέα και ας πούμε ότι απλώς ατενίζουμε τον "ορίζοντα". Τι θα βλέπουμε όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας; Δεδομένου ότι πάνω σ'αυτόν το παράξενο πλανήτη δεν υπάρχει απολύτως τίποτε άλλο, παρά μια λεία επιφάνεια, αυτό που θα δούμε σε όλες τις κατευθύνσεις θα είναι η πλάτη μας! Φυσικά και δεν έχουμε καμία αίσθηση της σφαιρικότητας του πλανήτη πάνω στον οποίο βρισκόμαστε, καθώς η αίσθησή μας για την "ευθεία" και το "επίπεδο" καθορίζεται ακριβώς από τις τροχιές που ακολουθούν οι φωτεινές γραμμές. Θα βρεθούμε λοιπόν στην ιδιόρρυθμη θέση να περιβαλλόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ας το κάνουμε τώρα λίγο πιο απλό υποθέτοντας ότι είμαστε "κλεισμένοι" σε ένα δωμάτιο, καλύτερα σε μια μάντρα χωρίς οροφή. Ωραία λοιπόν, είμαστε κλεισμένοι μέσα στη μάντρα. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι κάποιος άλλος βρίσκεται "εκτός" μάντρας. Τι θα ατενίζει αυτός ο υποθετικός, "εκτός" μάντρας παρατηρητής, όπου κι αν στρέψει το βλέμμα του; Προφανώς θα βλέπει κι αυτός, όπως κι εμείς, κάποιο τμήμα της μάντρας. Άρα θα αισθάνεται κι αυτός μέσα στην ίδια μάντρα, από την εξωτερική της όμως (για εμάς) πλευρά. Ποιός είναι έξω και ποιός μέσα λοιπόν; Και τι θα γινόταν αν ο πλανήτης μας δεν είχε σχήμα σφαιρικό, αλλά ήταν π.χ. μια κορδέλα του Μέμπιους; Μεγάλο μπέρδεμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου