και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι
Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του
Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει
Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια
Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.
Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά
Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην ερήμην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.
Στο περίφημο ποίημα του Λόρκα κρύβεται τελικά η λύση για το ασφαλιστικό. Λοιπόν, προκειμένου να έχουμε γέρους να λιάζουν ακαμάτηδες τ'αχαμνά τους, μη έχοντας τι άλλο να κάνουν από το να ροκανίζουν μια παλιοσύνταξη, προτείνω τη δια βίου εργασία, δηλαδή την παντελή κατάργηση των ορίων ηλικίας. Έτσι λύνεται το ασφαλιστικό και αποφεύγουμε τη ραστώνη και την αποχαύνωση των γέρων, όπως πολύ σωστά προφητεύει ο ποιητής.
Επειδή στα παραπάνω συμπεριλαμβάνονται το μέλι, οι ελιές, το ξύδι και τα σκυλιά, οι ΜΑΛΑΚΑ (Μερικώς Απασχολούμενοι Λαϊκών Αγορών "Καλυβιώτικα Αγγούρια"), αποστέλουμε την παρακάτω έμμετρη διαμαρτυρία:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι
χορεύει τσιφτετέλι στο χορό των μπιζελιών
και τα κολοκυθάκια χτυπάνε παλαμάκια
πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν.
Μ’ ένα πράσινο καινούργιο παπιγιόν
προχωρώ για τον χορό των μπιζελιών
ήρθ’ η ώρα πια και γω, ήρθ’ η ώρα πια και γω
να χορέψω με λαχτάρα, αγκαλιά με μια αγκινάρα
το πρώτο μου ταγκό.
Βλήτο και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι
χορεύουνε συρτάκι στο χορό των μπιζελιών
κι η μπάμια η μεγάλη χορεύει πεντοζάλη
πάνω στην πρασινάδα και πανω στο γκαζόν.
Πάνο και Theo,
ΑπάντησηΔιαγραφήεξαιρετική η θυμοσοφία των σοφών ποιημάτων που μας θυμίσατε και
αν τα πω δίδω θυμοί ζώντας ενάλω:
"... κι αν μας χτυπάει με μανία και φωνάζει
τη βάζουν ξένοι με συμφέροντα πολλά
με ντόπιους δούλους τα γερόντια να ρημάζει
για να υπηρετεί τα ντόπια αληταριά..."
Πάντως, συμφωνώ πως όλοι οι γέροι είναι ακαμάτηδες! Όπως αυτός από το Μαρκόπουλο Αττικής, που όλο παίζει με τα Λένγκω, όλο λέει ιστορίες, όλο ξύνει την κούτρα κι όλο παραγγέλνει καφέ, όπως λέει και το γνωστό άσμα:
"Και ένας γέρος ακαμάτης του θανάτου
τη κούτρα ξύνει και παράγγειλε καφέ
έλιαζε όλη την ημέρα τ' αχαμνά του
κι όλο τεμπέλιαζε. Δεν δούλευε ποτέ...
LEGO, LEGO, LEGO..."
Αίσχος, κύριοι! Άκου την κούτρα...
Ωστόσο, ο Κούτρας που, χωρίς χορωδία και χωρίς κοροϊδία, τραγουδάει "ποιητική αδεία" (το ποίημα -διορθώστε με αν κάνω γκάφα, μα το Δία, αλλά- είν' του Γκαφαδία), εννοεί τα περήφανα γηρατειά. Δηλ. τους δύστυχους πάμφτωχους γέρους ακαμάτηδες, που, μόλις βρουν στο δρόμο κα'να ευρώ, φωνάζουν "Αχά! Μνα!" και το θαυμάζουν αφήνοντάς το στον ήλιο να λιάζεται, γεγονός που αναφέρεται και στους Αχαμνής του ακαμάτη, αλλά άριστου Φάνη.
Η βα΄ θεια εν asshole ici με την ποίηση, με χάρο ποίησε. Είναι ένα ατελή auto κουφάλαιο που χαράκτη ρύζι ευ γενικές ψυχές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' όνο που Άννα ρωτιέμαι ως άλλος Κάρυο Τάκης:
"Α! κύριε, κύριε Μαλακάση,
ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει
μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο
ίδια τον ένα και τον άλλο;"